Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio 

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duo Reges: constructio interrete. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At iam decimum annum in spelunca iacet. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Hunc vos beatum; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quo modo? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Cyrenaici quidem non recusant;

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Nunc vides, quid faciat. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Proclivi currit oratio. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Summus dolor plures dies manere non potest? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Ita prorsus, inquam; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nos commodius agimus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit.