Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus 

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si enim ad populum me vocas, eum. Verum hoc idem saepe faciamus. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Odium autem et invidiam facile vitabis. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Verum hoc idem saepe faciamus.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Quorum altera prosunt, nocent altera. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Ut id aliis narrare gestiant?

Tum mihi Piso: Quid ergo? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Hos contra singulos dici est melius. Nemo igitur esse beatus potest. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Iam contemni non poteris.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Beatus sibi videtur esse moriens. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed nunc, quod agimus;

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quorum altera prosunt, nocent altera. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Rationis enim perfectio est virtus; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus?

Quis Aristidem non mortuum diligit? Urgent tamen et nihil remittunt. Tum mihi Piso: Quid ergo? Eaedem res maneant alio modo. Hoc simile tandem est? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Duo Reges: constructio interrete. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Est, ut dicis, inquam. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Idem adhuc.