Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur 

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Duo Reges: constructio interrete. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Ut id aliis narrare gestiant? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. An hoc usque quaque, aliter in vita? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Tanta vis admonitionis inest in locis; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet.

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Bonum liberi: misera orbitas. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.