Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris 

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Duo Reges: constructio interrete. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quibus ego vehementer assentior. Sed quod proximum fuit non vidit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sint modo partes vitae beatae. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Si quae forte-possumus.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Videsne quam sit magna dissensio? Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Omnis enim est natura diligens sui. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Minime vero istorum quidem, inquit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est.

Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Rationis enim perfectio est virtus; Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.