Sed potestne rerum maior esse dissensio? 

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Quippe: habes enim a rhetoribus; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Cyrenaici quidem non recusant; Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Num quid tale Democritus? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Dum enim in una virtute sic omnia esse voluerunt, ut eam rerum selectione expoliarent nec ei quicquam, aut unde oriretur, darent, aut ubi niteretur, virtutem ipsam, quam amplexabantur, sustulerunt.

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Tria genera bonorum; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Urgent tamen et nihil remittunt. Ostendit pedes et pectus. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Restatis igitur vos; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Si longus, levis. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Hoc non est positum in nostra actione. Duo Reges: constructio interrete. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed hoc sane concedamus.